acın derinse dalmaktan korkarsın, yüzeysel yaşarsın kendini. kimseyi görmek istemezsin. yorganına, yastığına sarılıp ağlarsın durmaksızın. melodilerden, ışıktan, karanlıktan, filmlerden, sokaklardan, kısacası onu hatırlatacak herşeyden kaçarsın... herşeyden... çünkü o senin herşeyin olmuştur artık. en büyük hatanı yapmışsındır bir kere. sevmekten geçip bağlanmışsındır.

sığamazsın kendi bedenine. donar kalırsın olduğun zaman diliminde. korkarsın iyileşememekten, gülümseyememekten...  zaman geçer...

sonra...

insanlara karışırsın... sokaklarda yürürsün, anılarının tekrar tekrar canlanmasına alışırsın. aynı, repiklerini ezberlediğin bir filmi izliyormuşcasına gülümsersin. belki bir damla göz yaşı o kadar...

artık iyileşmeye başlamışsındır. ondan önceki hayatına dönmüşsündür. izleri mi? kalır elbette. yaşanmıştır bir kere... bir kere varolmuştur sende. yok edemezsin sonuna dek. ama iyileşmişsindir... kimse görmez onun için döktüğün gözyaşlarını...

başarmışsındır içine gömmeyi. bir gün karşına çıktığında dahi, bulamazsın sakladığın yeri...