Belki de sandigim gibi degildir hayat. Bir tanimi var yasamin, umudun, mutlulugun. Pesinde oldugumuz mutluluk yasayabilmek adina bize verilen bir elma sekeri mi? Her zaman cok sevdigimi animsadigim ama her isirikta agzimda kotu tat birakan curuk elma sekeri... Bu inanma arzusu nedir icimdeki. Oysa bilmiyor muydum ben bu hayatta kendine yol arkadasi yok. Insan bencil, insan doyumsuz... Gozlerim dolu dolu gorebildigim tek ask renkler. Nasil da kandirdin yine kendini askin varligina. Icim cok aciyor ama asktan degil, ozlemden degil... Hayatta vazgecemecegim hicbirsey olmayisindan. Ne zaman nasil oldurdum ben yuregimi. Hangi yollarda biraktim ellerimi? Hastalikli olan ruhum mu? yuregim mi? neden onemseyemiyorum kendimi, sevgimi? incinmekten korktugum icin mi birakamiyorum kendimi? cok acitir diye mi acamiyorum kalbimi? tam iste bu nokta evet bu derken neden kacmaya basliyorum hemen? Korkuyorum hayat... cok korkuyorum... bir daha kimseye guvenememekten... hayati, renkleri sevememekten... bir daha yasama dair hicbirsey hissedememekten cok korkuyorum... cok korkuyorum kalamamaktan... cok korkuyorum yine gitmekten. hicbir zaman bilemiyorlar ne kadar zor kaldigimi. kacmamak icin ne cabalar sarfettigimi...

yalansiz bir hayat diliyorum bu sene de kendime... olmaz mi olabilir... bir beyaz kagida hersey yazilabilir. mesela ask...

Yeni evime ufak ufak yerlesiyorum... Kendime dair ne varsa asiyorum duvarlarina. Her gittigim yerde bir parca birakarak hala nasil cogalinilir ki. Icimde bitmek bilmeyen bir korku varken hala nasil gulumsuyor dudaklarim. kendimi kandirmak mi bu yoksa bitmek tukenmek bilmeyen bir guc ve umudu mu besliyorum icimdeki cocukta? Mutluluk? Mutlu muyum dunya? Alisiyor muyum hayata? Alismak bir vazgecis degil de herseferinde yeniden dogabilme kivilcimi mi? Sevdigim ne varsa koyuyorum bu eve. Yeni gune ciplak ayaklarla uyaniyorum. Seviyorum, yasiyorum, agliyorum, uzuluyorum ama umudum var hala. Hayat ben istedigim surece guzellikleri cikariyor karsima. Ben basaramiyor ya da varolamiyorum dort duvarlar arasinda. Aidiyetimi oldururken baska cografyalara koklerimi saliyorum.
Hayallerimden vazgeciyorum... Mesela kivircik sacli kiz cocugum olmayacak artik. yuregimde tasip buyuyen sevgisi varken asla dogmayacak olan cocugum terketti artik beni. Zor be gulum inanmak, yola dusmek. Seni kendi kavgamin icine nasil getirebilirim ki... Nasil katlanabilirim ki senin mutsuzlugunu gormeye. Hem kirk kedili kadin olmak da guzeldir elbet. Bu hayatta hormonlarin direttigi cogalma istegidir belki de sana duydugum bu ozlem. Sana haksizlik etmek istemiyorum. En azindan artik hissedebildigim birseyler var. Anne olamayacagimi hissediyorum... Inanmak, guvenmek oyle zor ki gulum... hergun biraz daha eskimek hergun biraz daha buyumek zorunda olmak...
yalanlardan kacarken, yeni yalanlarin icine dusuyor olmak cok korkutuyor beni. icim aciyor ama kimildayacak halim yok.

08.06.2015...