24 Haziran 2015 Çarşamba

Belki de sandigim gibi degildir hayat. Bir tanimi var yasamin, umudun, mutlulugun. Pesinde oldugumuz mutluluk yasayabilmek adina bize verilen bir elma sekeri mi? Her zaman cok sevdigimi animsadigim ama her isirikta agzimda kotu tat birakan curuk elma sekeri... Bu inanma arzusu nedir icimdeki. Oysa bilmiyor muydum ben bu hayatta kendine yol arkadasi yok. Insan bencil, insan doyumsuz... Gozlerim dolu dolu gorebildigim tek ask renkler. Nasil da kandirdin yine kendini askin varligina. Icim cok aciyor ama asktan degil, ozlemden degil... Hayatta vazgecemecegim hicbirsey olmayisindan. Ne zaman nasil oldurdum ben yuregimi. Hangi yollarda biraktim ellerimi? Hastalikli olan ruhum mu? yuregim mi? neden onemseyemiyorum kendimi, sevgimi? incinmekten korktugum icin mi birakamiyorum kendimi? cok acitir diye mi acamiyorum kalbimi? tam iste bu nokta evet bu derken neden kacmaya basliyorum hemen? Korkuyorum hayat... cok korkuyorum... bir daha kimseye guvenememekten... hayati, renkleri sevememekten... bir daha yasama dair hicbirsey hissedememekten cok korkuyorum... cok korkuyorum kalamamaktan... cok korkuyorum yine gitmekten. hicbir zaman bilemiyorlar ne kadar zor kaldigimi. kacmamak icin ne cabalar sarfettigimi...

yalansiz bir hayat diliyorum bu sene de kendime... olmaz mi olabilir... bir beyaz kagida hersey yazilabilir. mesela ask...

Hiç yorum yok:

İzleyiciler