10 Haziran 2015 Çarşamba

Yeni evime ufak ufak yerlesiyorum... Kendime dair ne varsa asiyorum duvarlarina. Her gittigim yerde bir parca birakarak hala nasil cogalinilir ki. Icimde bitmek bilmeyen bir korku varken hala nasil gulumsuyor dudaklarim. kendimi kandirmak mi bu yoksa bitmek tukenmek bilmeyen bir guc ve umudu mu besliyorum icimdeki cocukta? Mutluluk? Mutlu muyum dunya? Alisiyor muyum hayata? Alismak bir vazgecis degil de herseferinde yeniden dogabilme kivilcimi mi? Sevdigim ne varsa koyuyorum bu eve. Yeni gune ciplak ayaklarla uyaniyorum. Seviyorum, yasiyorum, agliyorum, uzuluyorum ama umudum var hala. Hayat ben istedigim surece guzellikleri cikariyor karsima. Ben basaramiyor ya da varolamiyorum dort duvarlar arasinda. Aidiyetimi oldururken baska cografyalara koklerimi saliyorum.
Hayallerimden vazgeciyorum... Mesela kivircik sacli kiz cocugum olmayacak artik. yuregimde tasip buyuyen sevgisi varken asla dogmayacak olan cocugum terketti artik beni. Zor be gulum inanmak, yola dusmek. Seni kendi kavgamin icine nasil getirebilirim ki... Nasil katlanabilirim ki senin mutsuzlugunu gormeye. Hem kirk kedili kadin olmak da guzeldir elbet. Bu hayatta hormonlarin direttigi cogalma istegidir belki de sana duydugum bu ozlem. Sana haksizlik etmek istemiyorum. En azindan artik hissedebildigim birseyler var. Anne olamayacagimi hissediyorum... Inanmak, guvenmek oyle zor ki gulum... hergun biraz daha eskimek hergun biraz daha buyumek zorunda olmak...
yalanlardan kacarken, yeni yalanlarin icine dusuyor olmak cok korkutuyor beni. icim aciyor ama kimildayacak halim yok.

Hiç yorum yok:

İzleyiciler