Istanbul icinde uzun uzun yolculuklar... Sicak, sevimsiz, yapisik, suratsiz bir suru bisiler iste. Ama aklimda yuregimde beni gulumsetecek yuzler, anilar... Insan beyni ne kadar tuhaf isliyor. Korku halindeysek ona odaklaniyor, kendimizi kapatiyor ve titremekten, saldirmaktan baska hicbir sey yapamiyoruz. Mutsuzsak havayi etrafimiza fanus yapip kendimizi boguyoruz. Cogu zaman yapamadigimiz ise mutlulugumuzu deniz yapip yuzemeyisimiz. Cunku bize hep mutlulugumuzu saklamamiz ekildi. "Aman herkese anlatma nazar deger", "Aman cok dillendirme buyusu kacar" vs... Hep mutluluk denilen seyi bir ates olarak goduk heran sonecek ya da cok uzanma elin yanacak... Iste bagiriyorum buradan, mutluluk acitmiyor. Sevdikce buyuyor. Bulundugumuz alanlarin butun yanlarini gosteriyor.
Hadi seslenin siz de...

Mutlu kal'in!