Daha bugun, o sokakta yururken farketmisti lanetlendigini... Telefonu calmadan iki dakika once. Hayatin aslinda ona mucizeler degil karanliklar sundugunu... Hergecen gun bir oncesini unuttugu icin bunca yil farkedememisti hep "ayniyi" yasadigini.
Hergun uyaniyor, bir bardak sutle bir kurabiyeyi yiyip, giyiniyor ve evden cikiyordu. Daha ilk gorusmesine giderkenki sectigi yollarin aynini izleyerek ise gidiyordu. Kapidaki guvenlige ayni ses tonuyla "gunaydin" diyor, asansore binip 6. kata cikiyor ve ofisteki masasina yerlesiyordu. Masasinin uzerindeki hicbirseyin yeri degismiyordu. Onceki yillardan farkli olan tek sey yan masasinda calisan, sirkete yeni gelmis kadinin, o yokken masasinin kosesine koydugu minik cicekti. Onu da farkettmemisti zaten.
Yine dunden farksiz olarak masasina oturdu. Kalemliginin icindeki ayni renkte olan 10 kalemden birini eline aldi. Yanindaki panoya astigi kucuk takvimde dunu karaladi. Sonra bilgisayarini acti sayilara gomuldu. Calismaya baslamasinin uzerinden saatler gecmisti ki masasindaki faks'a bir kagit geldi. Uzerinde -yandaki kadina- yaziyordu. Gunlerdir belki de yillardir, bilemiyordu, yan masasinda kimin oturdugunu farketmemisti bile. Donup etrafina bakti. Sonra yandaki kadina kagidi uzatti...

Coming pek Soon...